#ik heb God nodig

[funzige-gedachten]

Yeah you know i am normal about him

[thanatos-zagreus-shagreus]

Pfffff

Ik wilde idd een beetje bijslapen vandaag, daarom ging ik rond elf uur lekker in bed liggen, maar ik moet bekennen dat in een keer tot half negen 's avonds doorslapen ook niet helemaal de bedoeling was, oeps

Ben benieuwd wanneer ik weer ga kunnen slapen vannacht, but we'll see.

[caffeine-high]

vandaag kon ik gelukkig de hele dag aan werk voor de lunch afmaken, dus heb een vrije middag gehad, en oh god had ik het nodig!

anyhow, middagdutje had niet geholpen met de hoofdpijn, maar het was iets!

en! nu ben ik eindelijk toegekomen aan mijn naaiproject :D

[gewoonkarin]

Vakantie. De eerste week zit er alweer op. Binnen zijn de raamkozijnen in de verf gezet en het huis is ook weer schoon. Voor de verfklus had ik nu eindelijk tijd. Fijn. De komende twee weken zijn voor ons vieren, al hebben onze liefjes tegenwoordig ook een eigen planning. Heel goed van en voor ze, even wennen voor ons. Prachtrapporten ook. De summa en cum en laude vlogen weer om de oren. Ik kan met verbazing naar de rapporten kijken, dat ze dat voor elkaar krijgen. Nu gelukkig zes weken rust voor ze. Geen school is nodig. Net als even geen werk. Op twee vrije dagen na, ziekenhuis afspraken, heb ik geen vrij meer gehad sinds vorige zomervakantie denk ik. Het was ook nodig, ik was niet scherp meer.

Vandaag namen we afscheid van ome Jan. Bijna alle nichten en neven waren er. De ooms en tantes flink uitgedund. Nog twee ooms en drie tantes over.

Ik had te doen met mijn tante, de vrouw van ome Jan. Ze zit nu in een verpleeghuis, mijn oom zorgde voor haar maar dat ging niet meer toen hij vanuit ziekenhuis naar hospice moest. Dat in een maand tijd alles verandert en je dat soms wel maar soms ook niet kunt begrijpen. Het leven kan je soms rare fratsen bezorgen. Ze zag er ontredderd uit. Dat is het woord wat ik het beste vind passen. Loslaten wat je in liefde vast houdt.

Ik hield het voor mijn doen best droog. Voordeel van de katholieke kerkdiensten tegenwoordig, het gaat meer over God dan over degene die het leven heeft verloren.

Ome Jan z'n klompen stonden op de kist, dat raakte me. Altijd werken, die man. Het werken is me van twee kanten genetisch toebedeeld.

Al ben ik nu wel moe van het gewerk. Hoogste tijd voor rust. Fijn naar huis na sjouwen op de tuin. Ik moest even aarden.

[peterpijls1965]

Job Klijn, een kunstenaar uit Nieuw-Zeeland. Hij is een immigrant.

De zin van het lijden

Op 8 mei 2015 probeerde ik uit te leggen waarom de christelijke god uit het Oude Testament een minder aangename atman is. Samen met de duivel vindt hij het nodig de rechtschapen Job alles af te nemen wat hem dierbaar is, en hem met open zweren te slaan. En dat alleen maar om het ijzeren geloof van de maatschappelijk geslaagde Job sadistisch op te proef te stellen. Bah.

Ooit hoorde ik een Nederlandse kardinaal iets bazelen over de zin van het lijden. Als goede katholiek moest deze prelaat de kruisdood van J. Christus rechtvaardigen. En de stille boodschap aan zijn kudde was: lijden is goed.

Ik kan deze Simonis uit de droom helpen: lijden dient geen enkel doel.

Nietzsche beweerde ook al dat uit pijn de beste zaken voortkomen. Nog zo’n wauwelaar. We weten hoe hij eindigde: in het gesticht.

Ik heb nu zo’n zeven weken non stop de ergste pijnen door vaatproblemen. Die kostten me recent een vinger. En mogelijk gaat ook mijn linker bovenbeen eraf.

Gisteren werd in het ziekenhuis van Venlo na een scan geconstateerd dat de belangrijkste slagader in het linker bovenbeen over een serieuze lengte potdicht zit. Maandag krijg ik te horen hoe de vaatchirurg deze verstopping gaat oplossen. Ik hoor in de verte een cirkelzaag.

Door die verstopte slagader doorbloeden mijn knie en stomp zwaar onvoldoende. Gevolg: een constante, ijskoude pijn, vooral ´s nachts.

Daardoor heb ik voortdurend de neiging me vol te laden met bier en marihuana. Die combi is namelijk de enige echt effectieve pijnbestrijder. Vergeet morfine. Gelukkig heb ik toch geen Jupiler en Bob Marley in huis.

Daarbij heb ik meestal geen budget voor alcohol en wiet. En gezien mijn verslavingsgevoeligheid is dat maar goed ook.

De uitdaging is nu mezelf mentaal in balans te houden. Ik ben bang en depri door alles wat er gebeurt. Vooral omdat het zo mysterieus is. De vaatchirurg kon gisteren geen enkele verklaring geven voor de verstopte slagader, die er op een scan van 2 jaar geleden nog prima uitzag.

Dat sterkt me in het donkerbruine vermoeden dat ik langzaam bezig ben dicht te slibben. Ik ben nog geen 50, maar ik heb het vaatstelsel van een ketting rokende bejaarde met een crush op Ketel 1.

Eerlijk gezegd heb ik me al neergelegd bij de volgende amputatie. De vaatchirurg had het er gisteren over dat de verstopte slagader misschien open gaat door sterke bloedverdunners. Aan zijn gezicht kon ik zien dat hij er zelf niet erg in geloofde. Hij had me ter plekke willen laten opnemen, maar het ziekenhuis ligt bomvol. Dus: patiëntenstop.

Ik weet nog dat ik vroeger verbijsterd het Bijbelboek Job las. Job was een meer dan rechtschapen man. Zijn oudtestamentische god stelde hem wreed op de proef met de ergste tegenslagen denkbaar. En dat alleen maar om uit te zoeken of het geloof van Job stand zou houden. Dit bleek het geval.

Sadistischer dan in het boek Job is het christendom nergens.

Zelf voel ik me dezer dagen ook op de proef gesteld. Al weet ik niet waarom, of door wie. Slechte bloedvaten zitten van vaderskant enigszins in de familie. Ik ben altijd een roker geweest, maar de vaatchirurg acht het uitgesloten dat een man van mijn leeftijd alleen door nicotine en teer zijn benen verliest.

Dus wie het weet mag het zeggen.

De enige zin van het lijden is misschien een reality check. Het afgelopen jaar was het beste in mijn leven: mentaal stabiel, droog en gelukkig met het weinige dat ik had. Dat feestje wordt nu verstoord door de amputatie van mijn vinger en de mogelijke amputatie van mijn bovenbeen.

Het zou betekenen dat ik in Hoensbroek een jaar vergeefs heb gerevalideerd met onderbeenprotheses. Tot tien dagen geleden liep ik als een kievit op de kunstbenen. Links kan ik de prothese nu niet dragen door de pijn. En misschien zit ik de rest van mijn leven in de rolstoel.

Die nieuwe uitgangssituatie is het zoveelste proces van aanvaarding en rouw. Ik probeer de lichtpunten te zien. Dat ik heb geleerd te incasseren, en te leven met verlies. Meer winst zie ik niet.

[gwynb]

het leven achteraf begrepen

het strakke leer van nieuwe, gepoetste schoenen zakenmannen, of voor anderen: fetish

op je tenen gaan staan om de planeten te kunnen duwen, dom

of twee weegschalen die tegen elkaar in eufemismen spreken om zachtjes elkaars wonden te likken maar dan per ongeluk toch stikken

de inktvis in je salade zien bewegen – trauma roddelen om er zelf beter bij af te steken

check

uit iedere moedervlek groeit een zonnebloem met een dikke, lange steel

iedereen jaloers op de nieuwste Van Gogh-moedervlekken

Middeleeuwen, Renaissance ze bestaan tegelijkertijd (had je niet gedacht) wissel ze om en je raakt de tel kwijt of je krijgt de pest in ons grijze zijn

ik ben astrologisch nét geen Leeuw dus ben altijd nét niet te veel

ken je de tuin der kronkelende paden? een wormgat in zijn ogen, oren, anus of neus

mysterieus, het leven, de liefde, en zoveel keus

duikel de donkerte in, dat is liefde en de intergalactische goden dobbelen dobbelen dobbelen

echo echo echo

dobbelen niet!

iedereen is Repelsteeltje hoe ‘jezelf’ terugvinden in een universum zonder te veranderen in een narcistische stalactiet

ik kon het niet zonder cipressen en ricard fernet branco en cynar dunne sigaretten superveel sletten het gezicht van mijn moeder als ik iets zeg over seks

heb je een lege tank, weinig geld dit is wat ik denk je kan altijd nog in Wallonië gaan wonen

in Charleroi ben je een carolo een carolo kan chinees eten en cola drinken

en kan net als ons allen de hele dag bezig zijn op zijn telefoon om ergens een antwoord op te vinden

misschien is er in de hemel een slechte infrastructuur en zijn de sinaasappels zuur dan is het idee van sterven voor een hemel ontzettend dom en duur

misschien is god ook de duivel (natuurlijk is hij dat) of ‘ne echte carolo

vanavond om acht uur eet hij noedelsoep hij weet niet dat hij god (de duivel) is toch eens vragen hoe dat zo komt

ik kocht ook graag veel parfum ik dacht dat ik een hippie wilde zijn maar ik ben helemaal geen hippie toen dacht ik dat ik rijk wilde zijn dat is nog steeds zo

liefde overwint ZEEEN PROBLEMEN OORLOG het is een leugen, op het flesje had beter gestaan

het lost niet veel op, maar het is een cynisme-ontstopper zo kunt u beginnen te geven wat de mensen nodig hebben

ik wilde gewoon altijd lekker ruiken en teruggaan naar mijn exen en vragen of dat het geval was, my ass, dat doe ik niet

[jeanschoonbroodt]

GOD spreekt m.b.t. de profetendiensten.

1 Thess. 5 ; 18-20. + 2 Petr. 1 ; 21. + Rom.8 ; 14-18.

De profeet spreekt niet van uit zich zelf, maar wordt door de Geest van GOD geleid en gedreven om God's woorden te spreken of te schrijven of uit te beelden... om te openbaren droom/visioen/openbaring naar GOD's heilige wil voor en tot hen... tot wie HIJ zich richt. Hetzij tot Israëlieten en Joden en/of heidenen of tot koningen of koninkrijken of christenen/christelijken en/of kerken enz.

Dit zegt GOD m.b.t. de profetendiensten van hen die tot profeet geroepen zijn in deze laatste dagen voor Christus' wederkomst van uit de hemel met de hemelse legerscharen :

"Hoort, gij profeten en profeterenden en openbarenden, IK BEN GOD en heb jullie allen geroepen en geordend door Mijn Hand tot deze heilige diensten voor de Ekklesia en voor de natiën en volkeren en stammen, gelijk het Mij behaagde van voor grondlegging der schepping. IK BEN. IK sprak tot de herder Mozes en riep hem tot de dienst om Mijn profeet te zijn en Israël uit te leiden van Egypte naar het beloofde land, dat IK aan Abraham had beloofd voor zijn nageslacht. IK BEN. IK riep en stelde aan en zalfde alle profeten en alle koningen van Israël... zoals IK beschikte met olijfolie als zichtbaar teken, dat IK hen zalfde... en dus ordende en bekrachtigde en bekwaamde tot hun heilige taken/diensten voor Mijn volk, maar sommigen van hen werden ook naar heidense volkeren gezonden om aldaar ook Mijn werken te doen naar Mijn voornemen, gelijk bijvoorbeeld de profeet Jona, die naar Ninevé gezonden werd om die stad te redden van de ondergang. IK BEN. Zie, IK zag niet alleen om naar de Israëlieten, maar ook naar andere volkeren... zoals IK dat beschikte. IK BEN. Mijn liefde ging uit naar allen, maar helaas waren velen niet bereid Mij ten volle te leren kennen noch te erkennen. Zodoende kondigde IK vaak oordelen aan... en als men zich verootmoedigde en oprecht berouw toonde en men tot Mij riep om genade... dan liet IK Mij verbidden tot hun heil en/of verlenging van hun levensdagen. IK BEN. Ook in deze dagen zendt IK profeten onder de mensen, die in Mijn gezag en Geest en kracht tot mensen spreken in de Ekklesia, maar ook op de straten en pleinen en op markten en aan de kruisingen van de wegen enz. om de Ware Bruid tot de Bruidegom te roepen... en haar voor te bereiden om met Hem verenigd te worden. IK BEN. Mijn Geest is vaak bedroefd wegens het ongeloof in deze heilige taken die IK de Mijnen heb toevertrouwd, daar velen zelfs in kerken en gemeenten vaak ten dele kennen... en vaak Mijn Zijn en Mijn werken in deze verloochenen en/of ontkennen... en ja.. zelfs bestrijden als zijnde "Oudtestamentisch optreden van onkundigen en dwazen" enz, zoals men Mijn werk via en met Mijn profeten betitelde. IK BEN. 'Kijk uit met die mannen", zei men dan, "zij dwalen in de leer en denken profeten te zijn, maar wij hebben geen profeten meer nodig, want wij hebben alles in de schrift. Wij hoeven niets meer toe te voegen. De schrift is compleet". Hierdoor verhardden zij zich vaak tegen Mij en Mijn Geest en Zoon... en hebben zij vaak zelfs anderen tegen Mijn profeten en profeterenden opgehitst en hen bestreden of zelfs uit de Ekklesia gezet. IK BEN. Maar Mijn trouwe profeten hebben al hetgeen geprofeteerd en geopenbaard dat IK hen gaf, ongeacht of zij erkend werden of niet. IK BEN. Want ziet, IK BEN trouw ook al zijn velen ontrouw. IK BEN. Zalig/gelukkig zijn zij die zich niet aan Mij noch aan Mijn profeten storen... noch hen enige aanstoot tot ergernis geven. IK BEN. Zie, IK kom spoedig en Mijn loon met Mij om een ieder te vergelden naar zijn werken. IK BEN." ;

Spreekt de Almachtige, de HERE der hemelse heerscharen, de Alpha en de Omega.

Ontvangen door de Wind 7./JMPS.

D.d. 16.06.2024.

[fransopdefiets]

Dag 2 21-5 Ommen

Brasserie Zeewolde leek gisterenavond het enige fatsoenlijke in de omgeving en het was het dichtstbij de camping. De meisjes van de bediening waarschuwden me, het is heel druk en het kan erg lang gaan duren. Nou leek mij de drukte reuze meevallen, althans zoveel mensen zag ik niet, dus ik waagde het er op. Het was tegen alle verwachtingen in lekker weer, dus waarom niet even geduld oefenen? Ik koos heel strategisch het currygerecht waarvan ik dacht, dat zal wel snel klaar zijn. En verdomd, binnen tien minuten had ik een bord curry voor mijn neus. Nou ja, curry? Heel veel zoete aardappel, winterpeen en drie schijfjes courgette in een currysaus met twee stukjes naan-brood. Dat kostte dan 18 euro. Ik wist niet of ik nu tevreden moest zijn met de snelle service of boos over de kwaliteit.

Vanmorgen was ik pas laat op pad, omdat ik probeerde mijn tent te drogen in de opkomende zon. Dat lukt natuurlijk maar half, dus je zit de hele tijd naar die tent te staren en je denkt nu inpakken, nou nee, nog 5 minuten wachten etc. Het is hetzelfde denkproces als met reven, je stelt het telkens maar uit.

Het fietsen naar Elburg valt me niet mee, wat een wind. Eigenlijk staat er de hele dag een fikse tegenwind, dus hard gaat het niet. En je fietst in de Flevopolder langs van die eindeloos lange dijken, dus het is een ware proeve van het moreel. Maar dan kom ik grote gele borden tegen met de tekst Opwekking! Ja! denk ik, dat heb ik nodig en ik spring in de pedalen. Maar helaas, de Opwekking is alweer voorbij, het is immers geen Pinksteren meer. Jammer, want ik stel me zo voor dat ik na de Opwekking zou besluiten om om te keren en naar het Heilig Land te fietsen om daar als een kruisvaarder op de fiets orde op zaken te stellen bij het graf van de Verlosser. Hoe? Dat zal de Voorzienigheid me wel laten weten als ik daar ben aangekomen.

In Elburg drink ik koffie bij een café dat een werkproject voor verstandelijk gehandicapten is, leuk om te zien hoe dat gaat. Als ik door Elburg rij, zie ik dat ik mijn fietsvest kwijt ben, maar sinds wanneer? Ik besluit toch maar een stukje terug te rijden en verdomd, daar hangt ie keurig over een fietspaaltje midden op de weg. God zegene alle Elburgers!

Van Elburg naar Zwolle en daar lunchen bij mijn nicht Piep. Zij woont in een soort hofje en haar woning is omringd met planten in potten, zodat ze toch haar eigen voortuin heeft.

Dan is er ook wat vervelend nieuws, mijn broer Tom woont in een zorginstelling voor verstandelijk gehandicapten en hij heeft een fikse blaasontsteking die ze niet onder controle krijgen. Hoge koorts en aan de zuurstof en de arts belt me om te overleggen of hij naar het ziekenhuis moet. In goed overleg besluiten we van niet, want hij trekt toch alle infusen en andere invasieve koppelingen weer uit zijn lijf, tenzij je hem continu onder zeil houdt. Hij haalt nu al voortdurend de zuurstofslang uit zijn neus en steekt hem dan in zijn mond, vertelt de arts. Dan kunnen ze hem in de instelling eigenlijk veel betere zorg geven, want dan is er continu iemand in de buurt. En als het moet, ben ik ook zo weer terug.

Voorlopig fiets ik nog even door, want het is afwachten wat er gaat gebeuren. Voor de morele ondersteuning hoef ik er in elk geval niet te zijn, want hij heeft geen idee meer wie ik ben. Maar goed, het houd me wel bezig en de onbezorgde start van mijn pensioen had ik me anders voorgesteld.

Vandaag eindig ik in Ommen op de camping. We krijgen vannacht wat regen, maar morgen is het redelijk droog en is de wind gedraaid. Yess!

Afstand 83,3

Gefietste tijd 6:02

Afstand tot de Noordkaap langs een touwtje: 2299 kilometer

[tjenkehpala]

“Wanneer elk Moluks individu aan zichzelf zou werken en het helingsproces door zou gaan, dan pas kunnen we als Moluks volk in onze eigen kracht staat.” Deel 1.

Mijn geboortenaam is Maria Magdalena Latuheru. Mijn roepnaam is Mary. Ik ben 54 jaar en hoop dit jaar 55 jaar te mogen worden. Ik ben van de 3e generatie. Ik ben in Rotterdam geboren en vernoemd naar mijn oma, moeder van vaderskant. Zij heette Maria Magdalena Pattisina uit Suli. Mijn vader is Mattheus Latuheru uit Kilang kediamandi Naku. Mijn moeder is Regina Suitela uit Suli. In 1951 zijn mijn ouders, beiden toen tieners, met mijn beide grootouders aan boord van de Fairsea, naar Nederland gekomen. Vanuit Amersfoort vertrok mijn vader met zijn ouders, 2 broers en 1 zusje naar Eijsden, waarna het gezin Latuheru naar het kamp IJsseloord in Capelle is verhuist. Mijn moeder woonde eerst met haar ouders, 2 broers en 4 zusjes in kamp Vught. Daarna vertrok het gezin Suitela naar de wijk Moordrecht. Hier is de jongste broer van mijn moeder geboren. In 1963 trouwden mijn ouders en kwam mijn moeder in het kamp IJsseloord wonen. Ik kan mij weinig herinneren van het kampleven. Ik was bijna 2 jaar toen mijn ouders, mijn zus, mijn broer en ik in 1972 van het kamp naar de wijk in Capelle verhuisden. Ik kom uit een gezin bestaand uit mijn ouders, 2 zussen en 1 broer. Mijn oudste zus Aletta was reeds bij de geboorte overleden. Zij is vernoemd naar mijn oma van moederskant. Mijn oma heette Aletta Tapilaha, uit Waai kediaman in Suli. Ik ben opgevoed door 2 lieve ouders, die hun uiterste best hebben gedaan om ons alles te geven wat we nodig hadden. Het verleden van mijn ouders heeft hun wel getekend. Mijn vader heeft in de oorlog van zijn 5e tot 10e levensjaar in een jappenkamp gezeten. Samen met mijn oma en zijn 2 broers. Mijn moeder heeft, bij de aanval van Suli door de Japanners, voor haar leven moeten vluchten. Samen met mijn oma en haar jongere zusje zijn ze naar de bergen gevlucht, achterna gezeten door de kogels. Het zijn traumatische ervaringen geweest voor mijn ouders. Als kind merkte ik dat in de opvoeding, die werd meer aangestuurd vanuit angst en onzekerheid. Dat heeft mij gevormd. Ik vraag mij wel eens af hoe moeilijk het voor hen en mijn grootouders geweest moest zijn om in een vreemd land opnieuw te moeten beginnen. Het opnieuw beginnen is een thema in mijn eigen leven. Ik kan wel zeggen dat ik een bewogen leven heb. Ik heb een scheiding achter de rug , diep in de schulden gezeten en er weer uitgekomen. Het afgelopen 5 jaar te kampen gehad met diverse gezondheidsklachten waaronder longembolieën en twee keer overstijgen van kanker. Ik ben in mijn leven door donkere perioden heengegaan. Die donkere perioden hebben mij veel gebracht. Aan het eind van de tunnel is er altijd Licht. Gelukkig heb ik dat Licht ook mogen zien. Ik sta nog steeds overeind en ben nog sterker dan voorheen. Die donkere perioden hebben ervoor gezorgd dat ik anders in het leven ben gaan staan. Ik ben bewuster geworden van de aanwezigheid van God. Ik ontving de kracht om weer op te staan. Ik paste zelfreflectie toe en ging door een helingsproces. Ik noem het de ontdekkingsreis in mijn hart. Tijdens het helingsproces ben ik terug gaan blikken naar alle ervaringen die ik heb gehad van peuter tot kind en jong volwassene. Een vorm van zelfpsychologie. Ik trok mij het lot van ons volk erg aan, het onrecht dat ons was overkomen. Het vormde mij. Ik zie nog het beeld voor me van mijn huilende grootouders toen de tv beelden werden getoond van de ‘bestorming’. (Lees verder in deel 2.)

[preachingdrummer]

Week 3, Jozua 1:9

‘Heb Ik het u niet geboden? Wees sterk en moedig, schrik niet en wees niet ontsteld, want de HEERE, uw God, is met u, overal waar u heen gaat.’ Jozua‬ ‭1‬:‭9‬ ‭HSV‬‬ Dat had jij wel nodig, Jozua, de opvolger van Mozes. God herhaalt het een aantal keren tegen hem en ook het volk zegt het! Was hij dan bang? Zag hij het niet zitten? Dat geloof ik niet, samen met Caleb was hij een van de 2…

[wilgentak]

ze bedanken me voor mijn eeuwige geduld. vergeet niet dat ik een dag moet bijkomen om het zware gevoel op mijn borst weg te schijnen.

wat blijft over na opgroeien als oudste kind en dochter en me vormen naar hoe iedereen mij wilde zien, na iedereen tevredenstellen, na iedereen proberen in hun waarde te laten, na het van me laten afglijden of het opzuigen, na vage grenzen, na de ander radicaal accepteren of mezelf slecht laten behandelen?

ik weet dat liefhebben het makkelijkst is, maar ben ik niet een octopus die al zijn armen weggeeft?

wat heb ik nodig? wat heb ik echt nodig van mijn omgeving? mijn antwoord neigt naar niks, maar zou ik dat wel moeten denken?

ze lachen als ik vertel dat ik nooit ruzie had met familie, nooit ruzie met vrienden, nooit ruzie met degenen op wie ik verliefd was, maar wat voor zin had ruziemaken als ze me al gekwetst hadden? want ik kon terugkeren naar waar ze nooit zouden komen, mezelf. en met de dagen, weken doofde het gevoel. soms zeiden ze uit zichzelf sorry, soms niet. en ik hield bij of de emmer vol was, of ik ze al moest buitensluiten van mijn leven, van mezelf.

ze bedanken me voor mijn eeuwige geduld. ik spreek uit: ik wil niet dat je je gevoelens op mij afreageert. ze schieten in de verdediging ("ik ben niet perfect, soms ben ik gewoon gestresst, jij moet gewoon niet zo doen"), in de teleurstelling ("o god, ik ben een walgelijk persoon omdat ik me zo gedraag tegenover jou"), en ik denk: is dit het waard?

is het het waard als de ander daarna alsnog huilend in mijn schoot ligt? en ik degene ben die troost? we weten allebei dat hun vuurspugen niks met mij te maken heeft, we weten allebei dat ze niet perfect hoeven te zijn, we weten allebei dat ze geen walgelijk persoon zijn, we weten allebei dat ze een betere manier moeten vinden om met hun frustratie om te gaan, maar doen ze daar ook wat mee?

of vertrouwen ze op mijn eeuwige geduld?

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking HEERE, toen ik Uw tijding hoorde, heb ik gevreesd. HEERE, Uw werk, behoud het in het leven in het midden van de jaren, maak het bekend in het midden van de jaren; denk in Uw toorn aan ontferming! (Habakkuk 3:2) Lees verder Psalm 85:1—13. O God, ontferm U over Uw arme kerk, bezoek haar en doe haar herleven. Ze heeft maar kleine kracht, ze verlangd er naar Uw woord te houden, vernieuw haar, herstel in haar Uw kracht en geef dat ze groot zal zijn in dit land. Er is ook genade nodig voor het land zelf. Dit is een zondig land, dit Engeland. We vinden haar zondigheid overal. De zonde stroomt door de straten, we hebben een randje van sierlijke moraliteit, maar daarachter schuilt een hoop verdorvenheid. Er is niet alleen immoraliteit ’s nachts op de straten, maar kijk naar de oneerlijkheid van zakenmensen op hoge plaatsen. Er wordt geknipoogd naar het bedriegen en stelen op de grootste schaal. Kleine dieven worden gestraft maar de grote dieven worden niet aangeraakt. Dit is een zondige stad, deze stad Londen en het land is vol dronkenschap, overspel, diefstal en paapse afgoderij. Ik ben niet de juiste profeet om deze last op me te nemen, mijn temperament is niet dat van Jeremia. Maar ik mag in ieder geval met Habakkuk, nadat hij het woord van God gehoord had, vrezen en je oproepen om te bidden voor dit land en te vragen dat God Zijn werk zal doen herleven opdat deze dronkenschap opgegeven wordt, dat deze oneerlijkheid zal verdwijnen, dat dit grote sociale kwaad uit het politieke lichaam wordt gesneden zoals een dodelijk kanker weggesneden wordt door het mes van de chirurg. O God, om Uw genade, werp dit eiland van de zee niet weg. Geef haar niet over aan inwendige verwarring. Laat haar niet voor altijd in donkerheid en duister maar doe Uw werk herleven “in het midden van de jaren, maak het bekend in het midden van de jaren; denk in Uw toorn aan ontferming!” Ter overdenking Ondanks de opwekking in 1859 was Groot-Brittannië aan het einde van de 19e eeuw duidelijk niet zoals vroeger en het begin van de 21e eeuw waren zeker opnieuw slechte dagen. De zonde is nog steeds de schandvlek voor elk volk (Spreuken 14:34). Bid dat God ons, ook in Nederland, opnieuw zal doen herleven. Dat Zijn volk zich in Hem verheugd (Psalm 85:6) en dat de gerechtigheid het volk zal verhogen (Spreuken 14:34). Preek 725, 16 december 1866

[zijdebloempje]

ik ben blij dat ik je nummer overal verwijderd heb, want god knows hoe ik het moeilijk heb om je met rust te laten, zoals ik dat moet doen. hoe ik idd moet stoppen met steeds terugkomen als je mij niet gaat geven wat ik wil en nodig heb

[jurjenkvanderhoek]

IN DE ONTDEKKING VAN DE AARDE VIND IK MIJZELF

In de verzamelde essays van Huub Oosterhuis, uitgebracht in 2022 bij uitgeverij Ten Have, ontdek ik het leven van de schrijver. Daarin ontdek ik mijn geloof zoals ik het niet had gedacht te belijden. De teksten van Oosterhuis namelijk sluiten aan op mijn weten, zonder dat ik dat voordien heb geweten. Hij vond de woorden die ik niet voor mogelijk had gehouden. Het opent mij de ogen en ontsluit het mysterie van het geloof. Het opent mijn hart om het woord tot mij te nemen. Zo dacht ik dat het was, maar ik heb het nooit zo gezien.

Oosterhuis is een voorganger, hij gaat mij voor in het interpreteren van de bijbel, van het geloof, het leven. Ook zet hij voor mij zaken op losse schroeven. Zo zoals ik van kinds aan de dingen kinderlijk aanneem, gooit hij ze aan stukken. Blaast als de grote boze wolf niet alleen voor mij heilige huisjes omver. Uit de scherven zoek ik dan mijn nieuwe denken, mijn geloven zoals ik niet dacht het te verwachten dat het ooit kon zijn. Hij breekt mijn geloof niet stellig af, maar leert mij op een andere manier de dingen te bekijken, te doorzien. Niet aan de oude wereld vast te houden, maar een nieuw aarde ontdekken. Op een andere manier de bijbel te lezen. Mij andere inzichten te geven hoe te leven in de naam van de geest die men God durft te noemen.

‘De ontdekking van de aarde’ is de titel van de verzameling korte levensbeschouwingen. In het boek ontdek ik niet zozeer de aarde als fysieke planeet, maar eerder de wereld als spirituele verblijfplaats. Het boek is als de bruiloft te Kana. Een vertelling van Johannes in het Nieuwe Testament van de Bijbel. Het feest waar de beste wijn tot het laatst is bewaard. Zo lees ik ook de verzamelde essays. In dit boek zijn de voor mij meest aansprekende verhalen op de laatste pagina’s afgedrukt. Want in het slot vind ik de uitleg van wat die Bijbel is, een toelichting waarnaar ik verlang te lezen en te horen. Hoe en waarom de verhalen zijn ontstaan en nu, 2000 jaar na dato, nog steeds worden gelezen en bestudeerd. Dat er nog telkens nieuwe dingen in kunnen worden ontdekt. Het mogen dan oude teksten zijn, deze zijn nog voortdurend actueel en nergens gedateerd. Ze kunnen worden geplaatst in de tijd van hier en nu. Maar ze hebben dan wel uitleg nodig. Uitleg van bijvoorbeeld een denker en schrijver als Huub Oosterhuis. Ik citeer: “Het boek stelt de vraag hoe mensen op deze aarde menswaardig kunnen leven, in vrede met elkaar; wat moeten ze daarvoor doen en laten? (…) De Bijbel inventariseert en ordent alles wat menselijk is, en gaat daarbij niets uit de weg.”

Voor het laatste ijkpunt, dat is Jezus waarover niets met zekerheid kan worden gezegd, lijkt de essaybundel af te sluiten met de zin van het leven. De teksten van Prediker worden uitgelegd, de kritisch denker die de joodse levensleer op de proef stelt in zijn teksten. Hij blijkt geen koffiedikkijker of ziener met een glazen bol te zijn, want er gebeuren geen wonderen. ”Er heeft nooit een andere wereld bestaan waarin wel wonderen gebeurden, waarin stemmen van buiten dit heelal werden gehoord, of waarin mensen beter, moreel perfecter waren.” Maar voor dat laatste ijkpunt dus schrijft Oosterhuis een actuele zaak. Een zaak die nu nog een heet hangijzer is, ook al is de schrijver uit deze tijd gegaan. In het hoofdstuk dat ‘Dagboek’ getiteld is wint Oosterhuis zich terecht op over hoe wij westerse mensen omspringen met vluchtelingen, met name wat wij noemen illegale kinderen en het generaal pardon. “…als de kinderen van mijn kinderen recht hebben op een zo gelukkig mogelijk leven hier op deze aarde, omdat zij ‘geboren’ zijn, dan hebben ook al die asielzoekerskinderen daar recht op, omdat ook zij ‘geboren’ zijn.” Het lijkt de zwanenzang van de poëet die dichterlijk uitleg geeft aan wat de Bijbel zegt van de liefde tot de vreemdeling. Liefde tot je naaste dat wortelt in het besef van gelijkheid. Oosterhuis zal over zijn graf heen willen ageren tegen deze afbrokkeling van de mensenrechten.

Het boek is een autobiografische blik op het leven van Oosterhuis zelf. In verschillende verhalen komt zijn drang te leven zoals hij het leven leefde naar voren. Het gezin waaruit hij voortkwam en waarin zijn geloof ontsproot. De wortels van zijn denken, het groeien van zijn weten en het bloeien als schrijver en dichter. Door zijn essays leer ik deze mens kennen. Hij heeft, of beter had, een uitgebreide bibliotheek waarin talloze bruikbare teksten aansloten aan zijn denken. Hij citeert schrijvers van naam, filosofen en hervormers, dichters en profeten. En zet daar zijn eigen visie tegenaan om tot de ontdekking te komen dat alles uiteindelijk ijdelheid is om met de prediker van het oude testament te spreken.

Werd hij door God geïnspireerd of kreeg hij deze door de grote schrijvers uit zijn boekenkast te lezen. En heeft hij met zijn eigen denken dit verbonden en samengevoegd tot de dwarse zienswijze in zijn eigen geschriften. Laat ik het erop houden dat Oosterhuis als pelgrim een pad heeft bewandelt op zoek naar uitzicht op het geloof, of beter inzicht in de materie van de religie. Hij lijkt in zijn teksten stellig te zijn en het gelijk aan zijn kant te hebben, maar tussen de regels door lees ik niettemin twijfel. Een mens blijft twijfelen en niet zeker weten. Want wanneer het toch eens niet waar zal zijn? Deze onzekerheid voert hij ook als punt van aandacht aan in zijn essays. En met zijn aarzeling, zonder echter sceptisch te worden, komt hij mij tegemoet in wat te geloven en op welke manier dat past in mijn leven. En of Huub zijn pelgrimage tot een goed einde heeft gebracht, en of hij door de poort van de heilige stad is gegaan, we zullen het niet weten. Want niemand krijgt een pas om over die grens terug te keren naar hier.

De ontdekking van de aarde. Verzamelde essays. Huub Oosterhuis. Uitgeverij Ten Have, 2022.

[nature-played-a-trick-on-me]

Ik haaaaat school ik heb een verzuimmelding mail en dan zeggen ze dat ze een melding gaan doen bij een of ander meldpunt IK HEN VERZUIM OMDAT IK DE HELE FUCKING EERSTE PERIODE 1 VAK MOCHT OVERSLAAN OMDAT IK DE TERINGTOETS AL HEB GEMAAKT ik heb een FUCKING UITKERING als die teringlijers een melding gaat maken heeft dat misschien gevolgen. En ondertussen is de fuckjng frans docent nog steeds incapabel en wil ze niet luisteren en snappen dat 5 uur frans te veel is én niet nodig oh my fucking god ik kan ook gewoon helemaal stoppen met die klote school en gewoon lekker thuis afsterven van ellende.

[franciscovanjole]

Mijn herontdekking van Heine

Een boek vol genadeloze zelfspot en vlijmscherpe kritiek. 200 jaar oud maar mijn god, wat hebben we het nodig.

Onder rechtse mannen is het heel populair om te verkondigen dat ze vaak aan het Romeinse rijk denken. Ik weet mijn rechtsheid aardig te bedwingen dus ik heb er normaal gesproken geen last van maar dit weekend wel. Dat komt zo: in de film Roter Himmel, waar ik onlangs erg van genoot, hebben de hoofdrolspelers op een gegeven moment een heel gesprek over de dichter-schrijver Heinrich Heine. Zijn…